In de verte
in het avondrood,
zie ik Hem staan.
Hij wacht.
Maar in mij
ontbrandt schaamte,
als een
grenzeloze macht.
Ik wankel
bij Zijn aanblik.
En sla
de ogen neer.
En als ik
naar Hem opzie,
verwacht ik
Hem niet meer.
Maar Hij wacht
onverminderd.
Hij overstijgt
de tijd,
wanneer ik op een
goede dag
mij van mijn
last bevrijd.
© Jojanneke Noomen