Mijn hart voelt leeg
en onverbonden.
Het duister staart mij aan.
De angst laait op.
Ik durf het niet
nog een keer aan te gaan.
Ik adem diep
het leven in
en open mij dan stil.
Ik voel dat
’t duister eveneens
mijn ziel ontmoeten wil.
Stilte.
Louter stilte
doordringt de duisternis.
En ik ontwaar in haar
een wezen dat
heel zacht en kwetsbaar is.
Stralend,
in verduisterd licht;
Ontroerd zie ik haar aan.
Ze is mijn schaduw,
ze wijst mijn weg;
Ik ben bereid te gaan.
© Jojanneke Noomen